“Sorry, maar onze pap weet het niet meer….”

‍

Dat waren de woorden, bijna excuus, van een van de dochters van de nabestaanden welke ik mocht helpen bij de uitvaart van mam. De moeder was heel plotseling overleden en pap woonde in het verzorgingshuis in een woongroep voor dementerenden.

Mijn eerste gedachte was om pap vooral te betrekken bij de uitvaart. Daar waar mogelijk uiteraard. De familie stelde dit erg op prijs en gunde mij de ruimte om dit uit te voeren.

‍

Probeer in de belevingswereld van de dementerende te stappen. Betrek de mensen bij het proces en ben daarbij heel duidelijk in je handelen. Stap voor stap, moment voor moment.

Ga mee in haar of zijn realiteit, een dementerende heeft immers tijd nodig om te schakelen in de gedachtengang. Als die schakeling überhaupt al mag lukken in het verstoorde brein.

Ik mocht met momenten mijn verhaal tot in den treuren herhalen. Geen probleem al snap ik dat het vermoeiend kan zijn. Ook voor de andere nabestaanden. Er is toch een soort schaamte…

Niemand hoeft excuus te maken voor een ziekte die je overkomt en een familie helemaal kan uitdagen en/of uitputten.

Begrip, geduld en duidelijkheid zijn, mijn inziens, hulpmiddelen om de mensen te ondersteunen.

‍

Toen de begrafenis achter de rug was werd pap met een busje naar de woongroep terug gebracht. De koffietafel zou tot overprikkeling kunnen leiden en dat risico wilde de familie en zorgverleners liever niet nemen.

Toen het busje wegreed glimlachte en zwaaide de lieve man naar mij.

Of het bewust was? Geen idee maar ik kon een klein traantje in mijn ooghoek niet wegdrukken.

‍

Bob

‍