Hoe kan dat?

“Staat die klok al lang stil?”, vraagt iemand aan tafel tijdens het regelen van de uitvaart.

Er valt een korte stilte en na wat verbaasde blikken over en weer blijkt die klok ook nog eens op het tijdstip van overlijden te zijn gestopt met tikken. Ik kreeg de vraag: “Bob, hoe kan dat nou?”.

Tja...ik heb eerlijk gezegd geen idee. Praktisch gezien kan de batterij leeg zijn of is men vergeten de klok op te winden.

Toch ken ik vele verhalen die in dezelfde trant zitten.

Denk aan lampen die plotseling aan of uitgaan, vlinders die midden in de winter rondfladderen of tijdens familiaire gebeurtenissen altijd in de buurt van de nabestaande vliegen of een koude bries in het gezicht terwijl de mussen van het dak vallen. Het blijven onverklaarbare zaken...of toch niet?

Onlangs regende het dagen aan een stuk. Echt Nederlands herfstweer.

Op het moment dat de overledene in de rouwwagen gezet wordt door de kinderen schijnt de zon lekker warm op onze snoetjes. De echtgenote reageert met een oprechte glimlach. In haar beleving heeft haar man even de zon laten schijnen op dat moment. Immers, hij hield niet van regenachtige dagen.

Je kunt echter op velerlei manieren reageren. Sta je open voor een teken van je overleden dierbare?

Of is er een heel heldere wetenschappelijke verklaring? Ik weet het niet, maar vind het wel fijn om zulke gebeurtenissen als een teken te zien. Een klein en vriendelijk signaal van de overleden persoon.

Ben er vooral niet bang voor en als je het niet “wilt zien” is dat uiteraard ook helemaal prima.

Is er dan toch meer tussen hemel en aarde? Dat is een interessant onderwerp voor onze eerstvolgende “under construction” bijeenkomst waarvoor je je nu kunt aanmelden.

Bob

‍