Graag wil ik nog terugkomen op de vorige blog over opgraven.
Het zal een persoonlijk verhaal worden aangezien ik hier uit eigen (b)logboek over kan vertellen.
Mijn broer (ook Bob genoemd) is op 6 september 1973 geboren. Mijn ouders hadden hun gezinnetje compleet en deelde met iedereen de vreugde die een nieuw leven met zich meebrengt. Helaas liep het helemaal anders.
Voor een kleine operatie (een liesbreuk) moest Bobje naar het ziekenhuis. We schrijven inmiddels 23 oktober 1973. Om maar met de deur in huis te vallen…mijn ouders en zus hebben Bob(je) hierna nooit meer gezien. Overleden aan wiegendood werd hun verteld met de negatief legendarische opmerking van de arts: ”Maak mâr enne nièje…” (maak maar een nieuwe). Mijn ouders en zus achterlatend met een enorm vraagteken en heel veel verdriet en woede.
Zoals destijds wel vaker het geval was, werd alles voor waarheid aangenomen en is Bob begraven op de begraafplaats van Grubbenvorst. Ook geheel in de tijdsgeest van 1973 moest het leven weer vlug verder gaan en werd het advies van de arts opgevolgd. Dat mocht ik dan worden en zijn… Ook voor mij een aparte rol; ik was er immers nooit geweest als de vorige Bob niet was overleden. Had ik mijn ouders en zus veel verdriet gespaard? Ik weet het niet maar ik heb me gelukkig altijd erg welkom gevoeld. Eigenlijk zou ik Tim heten maar mijn zus wilde graag dat ik ook Bob zou gaan heten. Tot op de dag van vandaag zie ik dat als een mooi eerbetoon aan mijn broer.
Toen ik een paar jaar in de uitvaartzorg werkzaam was, kreeg ik steeds meer ervaring met de begrafenis van een kindje. Heel indrukwekkend en keihard. Met name mijn vader kreeg steeds meer inzicht op de wijze hoe het in 1973 anders had gekund. Dat deed hem zeer en ik zag zijn frustratie hierover. Ik heb op een dag het voorstel gedaan om Bob op te graven en te cremeren. Op deze wijze zouden ze hem dichter bij zich kunnen houden door de as thuis te hebben. Ook hoopte ik dat onverwerkt verdriet misschien een kans zou krijgen om te ontladen. Na enige bedenktijd heb ik alles in gang gezet en zijn wijzelf (met toestemming en onder begeleiding van de autoriteiten) Bob gaan opgraven. Samen met ons gezin en de peettante van Bob. Pap had een mooi klein kistje gemaakt. In de veronderstelling dat we niet al teveel “resten” zouden terugvinden, waren we dan ook positief verrast over wat we uiteindelijk terug gevonden hebben. Veel botresten maar ook een schoentje, kistknopje en wat andere kleertjes.
Hoe moeilijk de stap ook was, hoe moeilijk het aangaan van de opgraving ook was…het heeft ons heel erg goed gedaan. We hebben de uitvaart een klein beetje herbeleefd maar nu op een manier zoals het eigenlijk destijds al had mogen gebeuren. Bob is inmiddels thuis bij mijn ouders, daar waar hij ook zijn thuis heeft en thuishoort. Ook in de "Sterrentuin" naast Saldersbron wordt hij herdacht.
Opgraven kan dus ook gedaan worden vanuit emotionele redenen. Ieder zijn eigen gedachtegang maar als het rust kan brengen in een oude, wellicht onverwerkte, emotie kan het heel belangrijk zijn. Samenbrengen van personen na een lange periode waar de dood tussen heeft gezeten, is dan dus toch mogelijk.
Bob
Met toestemming van pap, mam en mijn zus heb ik deze blog mogen schrijven. Dank jullie wel daarvoor.
