Emma en Lotte

‍

Afgelopen september rinkelde bij ons de telefoon: er was een jonge alleenstaande vrouw overleden waar we de uitvaart van mochten begeleiden.

Bij binnenkomst zat haar hele huis vol met lieve familie en lieve vrienden. Het werd al snel duidelijk dat er een heel fijn persoon te vroeg en door de helaas welbekende vreselijke ziekte van hen was heengegaan. Het voelde dan ook al snel als een prettige omgeving om de nabestaanden te mogen begeleiden. Klinkt wellicht wat vreemd maar voor ons is zeer regelmatig een heel fijne ervaring om nabestaanden te mogen begeleiden. De puurheid, vertrouwen, eerlijkheid en warmte die mensen uitstralen voelt vaak aan als een warm bad. De wisselwerking voedt het vertrouwen en dat is een bijzonder gevoel.

Maar goed, terug naar waar de blog begon. Niet alleen mensen maar ook twee hondjes liepen door het huis. Ze waren zichtbaar aangeslagen door het verlies van hun baasje en de ontstane drukte.

Al snel werd duidelijk dat de hondjes bij elkaar hoorden. Ze waren destijds samengekomen naar hun nieuwe huisje. Een onafscheidelijk duo, duidelijk te zien aan de steun die ze bij elkaar zochten.

Echter, er was een probleem. Hoezeer de nabestaanden ook hun best deden, niemand kon Emma en Lotte opvangen. Althans niet voor de rest van hun leven.

Gedurende de dagen naar de uitvaart werd de binding met de nabestaanden steeds sterker. Niet alleen met de nabestaanden overigens…ook Emma en Lotte werden meer en meer vriendjes met eenieder die via BNU betrokken was.

Op een dag gooide een van de collega’s plotseling iets in de groep. “Ik ben al een tijdje op zoek naar een hond en deze twee zijn wel erg leuk.”

Terwijl iedereen al meteen wist wat er bedoeld werd, zei de bewuste collega: ”Ach, laat ook maar.”

Uiteraard werd er toch gevraagd naar hetgeen hij wilde zeggen.

“Ik zou best Emma en Lotte willen adopteren maar ik vind het niet fijn als ze de hele dag alleen thuis zijn, dus dat gaat niet.” Iedereen op kantoor keek elkaar aan met één en dezelfde blik...

U zult begrijpen, inmiddels hebben we op kantoor twee schatten van honden rondlopen. Ze wonen bij onze collega waar ze zich helemaal op hun gemakje voelen. Met elkaar hebben we Emma en Lotte op kunnen vangen en een nieuw thuis gegeven. Heerlijk om twee viervoeters over de vloer te hebben die vriendelijk en ontzettend knuffelig zijn. Een aanrader voor elke werkplek.

De nabestaanden waren uiteraard ook heel gelukkig met de ontstane situatie. De warmte waarmee we de uitvaart begon is alleen maar sterker geworden. En nog steeds.

Zo zie je maar weer hoe een koe een haas vangt…of ehhhhhh, hoe een uitvaartmedewerker twee hondjes onder z’n hoedde neemt. Als dat geen kerstgedachten is! Fijne feestdagen voor u allemaal en ook voor al onze trouwe huisdieren 😊